1.مهم ترین و اصلیترین نیاز رشدی نوجوان این است که استقلال پیدا کند. در اثر همین نیاز است که نوجوان می خواهد نقش والدین را در بسیاری از جنبه های زندگی خود کمرنگ کند و تصمیماتی را به تنهایی بگیرد و کارهایی را به روش خودش انجام دهد نه آنطور که بزرگتر ها به او دیکته می کنند.
2.نوجوانان با هویت یابی، خود را می شناسند و می دانند به چه چیزی پافشاری می کنند.به عبارتی انها هویت خود را تعریف میکنند.مثلا رنگ آبی را برای موهای خود انتخاب می کنند تا بگویند این سلیقه ی خاص من است.
3.نوجوانان نمی خواهند ضعیف به نظر برسند خصوصا مقابل همسالان و والدینشان.مثلا پانزده دقیقه دیرتر به خانه آمدن یا پوشیدن لباس خاصی برای مهمانی که نوجوان بخاطرش می تواند یک روز کامل پافشاری کند به خاطر اهمیت آن لباس یا تایم نیست بلکه مسئله ی اصلی غرور است.وقتی احساس کنند با آنها مثل بچه ها رفتار می شود ممکن است رفتار گستاخانه نشان دهند.اطاعت کردن خصوصا در مواقع تعارض ممکن است به او حس تسلیم شدن و شکستن غرورش را بدهد.
4.نوجوانان در طول فرایند رشدشان معمولا به مادرانشان بیشتر از پدرانشان سختی می دهند.به طور متوسط پدران نسبت به مادران درشت هیکل تر و و قوی تر هستند و صدای کلفت تری دارند که این باعث می شود مقتدر تر به نظر برسند.پدران معمولا کمتر حرف می زنند،کمتر صبور هستند و به طور متوسط سریعتر از مادران از تنبیه استفاده می کنند و مادران برعکس پدران،بیشتر حرف میزنند و اگر تهدید کنند کمتر آن را عملی می کنند.بچه ها از همان خردسالی این تفاوتها را تشخیص می دهند برای همین از نقطه ضعف های مادرشان برای پیشبرد اهداف خود استفاده می کنند.همچنین پسرها در نبود پدر سعی میکنند قدرت را به دست گیرند و رئیس بازی در بیاورند.
5.دوستان به تدریج نقش بیشتری در زندگی نوجوان ایفا می کنند و گاهی اوقات جای والدین را می گیرند…نوجوانان معمولا وقت زیادی را با دوستانشان می گذرانند که برای ارتباط های صمیمانه ی کاری و مشارکت های اجتمایی بزرگسالی لازم و ضروری است.از طرفی ممکن است این ارتباطات وقت زیادی از آنها بگیرد و یا دوستانی را انتخاب کنند که با معیار های والدین سازگار نیست و همین موجب اعمال محدودیتهایی از جانب آنها می شود که معمولا از دید نوجوان نا عادلانه هستند و ممکن است باعث ایجاد تعارض بشود.
